Page 174 - Pater Hubert Gulickx

Op een avond tijdens de oktoberkermis van Baarle-Hertog,

de maan aan de hemel, wandelend langs de weg achter de

spoorlijn, mocht ik voor het eerst haar in mijn armen nemen

waarvan ik al jaren had gedroomd. Dat is een onvergetelijke

avond in mijn leven, want nooit meer herhaald en ook niet

herhaalbaar. Toen werd ik opgenomen in de zevende hemel

van de liefde, strofe uit een lied dat toen werd gezongen. Nu

daarover schrijvend is het een droom die gelukkig nooit

werkelijkheid is geworden. Die droom kon alleen maar tot

grauwe desillusie worden. Omdat de werkelijkheid van de

liefde tussen een man en een vrouw een veel en een totaal

ander inzicht vergen dan ik toen had. Dat ben ik mij in mijn

kloosterleven bewust geworden. Daar heb ik die kennis en

dat inzicht opgedaan. Nergens anders zou dat gekund

hebben omdat ik er noch de tijd noch de middelen voor had.

De jongeman in de maneschijn van toen had nog heel wat te

leren. Terwijl hij toen dacht het leven en het geluk naar zijn

hand te kunnen zetten.

Na die avond in de maneschijn vroeg ik aan de ouders van

mijn geliefde of ik met hun enige dochter verkering mocht

hebben. Dat mocht en zo ging Hubert elke week naar

Zevenbergen. De onschuld verdween en de tijd begon te

stromen. Mijn meisje en ik waren van een generatie die het

taboe rond de sex niet konden opheffen door erover te

praten.

-174- -175-