Page 183 - Luchtbrug naar het Verleden

Ons Waterloo -vervolg-

Eenmaal uit het kleedhok begeeft iedereen zich over de glibberige

tegelvloer naar de douches aan de kant van het diepe. Douchen is

verplicht en het is zeker geen pretje. Het ijskoude kraanwater spoelt de

behaaglijke, tropische warmte van de kleedhokjes op slag van ons af.

Rillend en klappertandend zoeken we gedisciplineerd de plek op die

het stadium van onze vorderingen aangeeft. Er zijn drie categorieën: het

ondiepe, voor de beginners, het diepe, voor de gevorderden en het

tussenstadium bij de ketting in het midden, voor de twijfelgevallen. De

losjes in het water hangende ketting is een magische grens.

Het groepje in het ondiepe wordt door de klas vol medelijden bekeken.

Ze staan onder de hoede van een al even strenge badjuf en het wil maar

niet lukken met dat drijven, met of zonder houten plankje. Ook bij de

rugslag gaan ze nog voortdurend kopje onder zodat de juf hen ongedul-

dig en hardhandig bij de voeten pakt en hun benen stevig in de vorm

van een groot wiebertje duwt. Dat houdt ze net zo lang vol tot de

ongelukkigen zelf in staat zijn om hun knieën boven het water-

oppervlak uit te laten komen.

Tot mijn grote verrassing mag ik me al na enkele weken bij de

gevorderden voegen. Mijn A-diploma ligt thuis in de la. Nu zijn we

aan het oefenen voor de volgende stap: diploma B. Met duiken in het

diepe, tien meter onder water zwemmen, een minuut watertrappelen

met mijn handen boven het hoofd en ook nog eens die moeilijke

borstcrawl, lijkt het B-diploma voor mij geen echt haalbare kaart. De

haak namelijk, die de badmeester als Neptunes hanteerde en ons van de

ondergang kan redden, ligt nu onaangeroerd langs de rand van het bad.

Hooguit bij een onverwachte paniekaanval wordt hij nog tevoorschijn

gehaald.

-182- -183-