Page 179 - Luchtbrug naar het Verleden

Ons Waterloo

Iedere dinsdag, de dag voordat het weer zover is, voel ik die

afschuwelijke steen in mijn maag. De beelden van het griezelig diepe

water dat onheilspellend tegen de rand klotst, de indringende geur van

chloor en de bullebak van een zwemleraar spoken door mijn hoofd. De

wekelijks terugkerende zwemles op school is een foltering.

Ik kan er niet van slapen en waarschijnlijk veel klasgenootjes evenmin.

Al komen ze daar niet altijd eerlijk voor uit. De meesten houden zich

stoer en laten zich de bulderende stem en kleinerende opmerkingen van

onze zwemmeester niet aangaan. Hij lijkt er een duivels genoegen in te

scheppen om zijn stoom op ons af te blazen en ons angstig en

bibberend in zijn ijzeren greep te houden. Zijn korte, oer-Hollandse

naam Piet is een begrip voor alle kinderen die ooit in het

Sportfondsenbad in Venlo-Zuid op zwemles zijn geweest. Om de druk

enigszins te verlichten, hebben we zijn naam veranderd in de koosnaam

Pietje. Hele generaties schoolkinderen hebben echter onder zijn regime

gesidderd.

Vanuit de lagere school aan de Pastoor Opheijstraat lopen we in Piet Sijbers, alias “Pietje”

ganzenpas met de hele klas naar het Sportfondsenbad aan de Walstraat.
Generaties kinderen hebben van hem zwemles gehad.
Zodra we de Tegelseweg bij drogisterij Perey zijn overgestoken en we

de speelplaats van de oude meisjesschool zijn gepasseerd, duikt het

markante badgebouw aan het einde van de straat op. Van veraf heeft

het iets weg van een Chinese pagode doordat de schuine daken in

drievoud evenredig over de bovenkant zijn verdeeld. De trappen naar

de ingang hebben een overkapping. Het is de plek waar we moeten

wachten als de zwemles is afgelopen. De muurtjes aan beide kanten

bieden een zitplaats.

-178- -179-