Page 185 - Luchtbrug naar het Verleden

Ons Waterloo -vervolg-

Ons groepje schaart zich achter het eerste startblok. Ik ben de zesde in

de rij. Het enge, diepe water schemert voor mijn ogen. Ik hoor de

briesende stem van Pietje die één van de meisjes vóór mij, die met een

keiharde buiklanding op het water terecht is gekomen, ten overstaan

van ons hele groepje de oren wast. “Zo moet het dus niet,” gaat hij

tegen haar te keer.

Mijn ogen dwalen naar de grote ramen rechts van mij. Buiten schijnt de

zon en in het schijnsel van het licht zie ik het blauwe, rustig

kabbelende water van het buitenbad, dat op sommige plaatsen wordt

doorkliefd door een bejaarde man of vrouw. Zij hebben er op dat

moment van de dag de tijd voor. In mijn hoofd klinkt de vrolijke

melodie van Cliff Richard die ik vanmorgen bij ons thuis op de radio

heb gehoord: “We’re all going on a summer holiday” galmt zijn stem

door de overvolle fietsenstalling en de warme kleedhokjes. Het is

eindelijk vakantie. Lachend en pratend zoeken mijn vriendinnetje en ik

een leeg hokje om ons van onze zomerkleding te ontdoen. Het badpak

hebben we thuis al aan gedaan. Daarna eerst snel een gunstig plekje

tussen de hoge wilgen op de ligwei bemachtigen en onze

badhanddoeken uitspreiden. We kunnen niet wachten om het

verkwikkende water in te duiken.

Schaterend en drijfnat, maar ook moe van de vele baantjes die we

samen door het water hebben getrokken zoeken we nu ons heil in de

felle zon. Om ons heen is het in de tussentijd drukker geworden.

Andere meisjes van school hebben zich bij ons gevoegd en één van hen

heeft zelfs een transistorradio bij zich.

-184- -185-