Page 110 - Pater Hubert Gulickx

de man of vrouw die hun zonden belijden; dat greep mij het

meest aan. Mensen die vertellen wat in hun ervaring zonde

is. Voor het eerst gebeurde dat in de kerk van Mariaweide

toen ik daar retraite hield om klaar te zijn voor een

benoeming. De kerk van Mariaweide was een biechtkerk.

De hele dag was er gelegenheid tot biechten. De mensen

konden als er geen pater in de kerk was, op een belletje

drukken om een biechtvader te roepen. Tijdens de retraite

op Mariaweide in de zomer van 1963, waaraan ook mijn

klasgenoot Louk Janssen deelnam, zaten wij samen als jonge

paters veel in de kerk om de binnenkomende biechtelingen

op te vangen. Nu de praktijk van het biechten bij de meeste

katholieken is verdwenen kan de vraag opkomen wat er dan

zo bijzonder was aan het biechten van toen en aan die

ingrijpende ervaring van het biechthoren van mij. Het

bijzondere zat erin, denk ik, dat vele jongeren en ouderen

gewoontegetrouw in mijn biechtstoel binnen stapten met de

bedoeling hun zondelijstje op te zeggen en de penitentie met

absolutie te ontvangen. Zo kon het biechten verlopen, maar

ik gaf wel op mijn wijze de ruimte om wat meer te vertellen.

Zodoende kwamen er gesprekken op gang die het gebrui-

kelijke belijden en absolutie krijgen overstegen. Tijdens de

week van de retraite waren er al die vroegen om het gesprek Een biechtstoel.

dat in de biechtstoel begonnen was voort te zetten in de

spreekkamer.

-110- -111-