Page 172 - Luchtbrug naar het Verleden
P. 172
Onderste Molen -vervolg-
Om de oversteek van het ondiepe naar het middengedeelte te
maken, is het onmogelijk om je hoofd droog aan de andere
kant van de ketting te krijgen. Daarvoor staat de lijn te strak
gespannen. Eveneens veroorzaakt door medezwemmers, die
al balancerend een poging doen om over de ketting heen dat
stuk te bereiken.
Aangekomen bij de tweede ketting, raken je tenen nog net de
grond. Omdat je niet, zoals in het Sportfondsenbad, tot op de
bodem kunt kijken, blijft het gissen wat zich onder water
allemaal afspeelt. Je voelt het wier langs je benen glibberen
en de temperatuur van het snotterige water zakt met de meters
die je vordert. Ter hoogte van de sproeiers, waar het water
het bad in wordt gepompt, voel je pas hoe intens de kou is.
De afstand tot het strandbad lijkt onoverbrugbaar en de angst
om overvallen te worden door kramp, zit er ook altijd stevig
in. Tijdens deze spannende overtocht passeer ik de
badmeester, die aan de rand, en losgezongen van het bad als
een alleenheerser hoog en droog op zijn zetel troont. Meestal
is het een van de jongens van Michels. Of het is de vader in
hoogsteigen persoon. Met ontzag blik ik naar hem op.
Hij moet zijn leven koelbloedig in de waagschaal stellen om
mij te redden, als ik onverhoopt de overkant niet in mijn
eentje zou kunnen bereiken.
-172- Sjraar Michels -173-
