Page 110 - Luchtbrug naar het Verleden

Een meisje van stand -vervolg-

Het oog wil ook wat en blauwbekkend van de kou schuifel ik

mee met de rij. Stapvoets begeven we ons op weg naar de

kerk. Ik heb nog geen kans gehad om tot me door te laten

dringen welke bijzondere dag het vandaag is. Op school zijn

we al weken met de voorbereidingen bezig en hebben we de

kerk bijna dagelijks van binnen gezien. De liedjes die we

moeten zingen, kan ik dromen en het witte kerkboekje dat ik

vanmorgen van mijn ouders cadeau heb gekregen, klem ik met

de rechterarm tegen mijn bovenlijf. Het zal een onmisbaar

handboek worden voor de komende jaren en een verzamel-

album voor allerlei soorten bidprentjes. Het boekje verschaft

me een bezigheid om de ellenlange missen mee door te

komen.

Het fotootje laat het moment zien, waarop we een paar

passen van de trap van de kerk zijn verwijderd. Ik kijk

verdwaasd de camera in. Het meisje voor me, Tineke, is een

toonbeeld van devotie. Vroom vouwt ze haar gehandschoende

handjes en ze kijkt strak voor zich uit. Haar jurkje is van een

onberispelijke, kostbare snit. Een week later zal me duidelijk

worden hoe dat komt. De grote dag ligt dan al achter ons. Het De bewuste foto uit 1960!

bezoek is allang naar huis en mijn splinternieuwe rolschaatsen De communiekantjes lopen door de Sindselveldstraat en draaien

heb ik deze week met vallen en opstaan ingewijd. vooraan op de foto naar de O.L.V.Kerk. Links op de foto loopt Tineke,

de hoofdpersoon uit dit verhaal.

Rechts is Annemie Holla, de schrijfster van “Een meisje van stand”

-110- -111-