Page 107 - Luchtbrug naar het Verleden

Een meisje van stand -vervolg-

Het meisje, haar naam is Tineke (*), en ik, lopen een stuk met

elkaar over en voor beiden zijn bepaalde herinneringen aan

die eerste communiedag nog vers. Echt veel is er bij mij niet

blijven hangen en ieder heeft zo zijn eigen verhaal. Het zijn

voornamelijk een paar momenten op die dag die er

uitspringen. Mijn dikke, slaapomrande ogen op de bewuste

foto zijn te wijten aan de wekker bij ons thuis, die net op

deze cruciale morgen zijn dienst weigert. Een uur te laat

schrikt mijn moeder wakker uit een diepe slaap en constateert

ontsteld, dat de wijzers van de klok zich in een verkeerde

stand bevinden. De kleine wijzer staat, in plaats van op de

acht, onoverzienbaar op de negen. En de grote wijzer is al op

weg van de twaalf naar de drie. In ijltempo trommelt ze mijn

vader, mijn broertje van drie en mij uit bed, om ons in onze,

speciaal voor deze dag gemaakte en gekochte kleren te hijsen.

Mijn vader in zijn donkergrijze, zondagse pak, mijn broertje

in een kort broekje met bijpassend bloesje en bij van Haaren

gekochte zomerschoentjes. Voor zichzelf heeft mijn moeder

een tweedelige jurk genaaid van lichte, katoenen stof. Het

feestvarken, degene om wie het op deze dag allemaal draait,

krijgt een roomwit, soort van tulen, kort jurkje aan, dat

nog bij verschillende trouwpartijen van ooms en tantes dienst De schrijfster, het feestvarken, degene om wie het op deze dag

zal gaan doen. (* De naam Tineke is een pseudoniem) allemaal draait, krijgt een roomwit, soort van tulen, kort jurkje aan.

-106- -107-