Page 87 - Luchtbrug naar het Verleden
P. 87
D’n Ermesoldaotbaum
Ergens aan de groene grens met Duitsland staat een reus van
een boom in al zijn simpele pracht. Een boom met een naam,
die alleen in ons gezin en dat van onze bevriende familie
bekend is. Hij krijgt deze naam lang geleden. Op één van die
zomers die maar niet wil eindigen. Dan, vijftig jaren geleden,
staat die boom daar helemaal alleen, een stukje verwijderd
van het aangrenzende bos. Geflankeerd door de kale,
langgerekte ruimte om hem heen, springt hij meteen in het
oog.
Wanneer de zon ongenadig aan de hemel schijnt, bieden zijn
takken en bladerdek beschutting tegen de felle stralen van
boven. Zijn verhaal begint op een dag in augustus midden
jaren zestig als de zomervakantie zich geleidelijk voor ons
ontvouwt.
Zwaarbepakt, met volgeladen fietsen, beginnen we onze tocht
naar de grote heide. Mijn broertje en zijn twee vrienden
rijden voorop. Gevolgd door mijn vriendinnetje en mij met in
ons kielzog mijn moeder en de moeder van de vriendjes. Op
de bagagedragers hebben we klapstoeltjes geklemd en de
fietsentassen puilen uit van het speelgoed en de proviand. De
fietstocht voert ons in de richting van de Duitse grens.
Foto: Internet
-86- -87-
