Page 200 - Luchtbrug naar het Verleden

Vroeger was het beter -vervolg- Vroeger was het beter -vervolg-

Zodra de deurbel rinkelt, komt hij in zijn onafscheidelijke de toegangspoort van de afrastering. Hem nog lang

blauwe schort rustig de zaak ingelopen. Geduldig wacht hij, reikhalzend nakijkend. Totdat hij om de hoek van de straat uit

tot ik mijn boodschappenbriefje tevoorschijn heb gehaald. haar zicht verdwijnt. Ze groeten me allebei altijd vriendelijk

Voor melk en andere zuivelwaren verdwijnt hij weer voor goedemorgen maar hun aandacht gaat toch vooral uit naar

even naar achteren naar het magazijn. Ik wacht gespannen elkaar. Hun liefde bloeit zichtbaar voor mijn ogen en ze

totdat hij me enigszins plagend, de boodschappen over- hebben maling aan wat de buitenwereld van dit ontroerende

handigt. Ik laat een laatste verlegen blik over zijn knappe, schouwspel vindt. Het raakt me dat ik getuige mag zijn van

onverstoorbare gestalte glijden, kijk met bewondering naar hun liefde. Het beeld grift zich voor altijd in mijn geheugen.

zijn zorgvuldig gekamde vetkuif en hoop op een spoedig Als mijn kinderen naar een andere school gaan en we niet

weerzien. meer dagelijks de weg naar de bus hoeven te maken,

verdwijnt daarmee ook het benijdenswaardige echtpaar uit
Het toeval wil, dat de andere man ook Theo heet. Theo in
mijn leven. Ik zie hen nog wel eens gearmd voorbij mijn huis
tweevoud dus. Hij verschijnt pas veel later op het toneel. Als
wandelen maar dan zijn het andere dingen die me
ik zelf al moeder ben en ik mijn kinderen elke morgen te voet
bezighouden. Er gaan weer twintig jaren voorbij.
een straat verderop naar de schoolbus moet brengen. Ik woon
Wat zou er van beide mannen zijn geworden? Het is niet de
nog steeds in de straat waar ik geboren ben. Nu in een ander
vraag die ik me onafgebroken stel totdat ik bij wijze van
huis schuin tegenover mijn geboortehuis. Theo van de
terugblik een verhaal schrijf over de buurt waar we elkaar
melkboer is dan al lang uit mijn leven verdwenen.
van kennen. Het verhaal komt terecht op een website die
Op weg naar de bus passeren mijn kinderen en ik steevast een
veelvuldig door oud buurtbewoners wordt bezocht. Zo ook
man en vrouw. De man maakt zich op om naar zijn werk te
door de twee Theo’s. We komen zodoende weer met elkaar
gaan. Zijn vrouw is nog gekleed in peignoir en zwaait hem
in contact en vinden bij toeval de weg naar elkaar terug.
gewoontegetrouw uit. Zodra ze een paar keer schuchter en
Het is de weemoed die ons bindt. Het opbeurende gevoel van
liefdevol de woorden: “Hoie jông” heeft gezegd en de auto
een onvergetelijke jeugd in een gedeelde buurt.
waar hij in is gestapt van de binnenplaats is gereden, sluit ze

-200- -201-