Page 145 - Luchtbrug naar het Verleden

Manders Meubelen -vervolg-

Het vele zilverwerk en het licht dat door de halfgesloten

rolluiken op het bloementapijt valt, betoveren mijn

kinderogen.

Eén van de stukken, een koffiestel van Pruisisch zilver, pronkt

nog steeds bij mijn moeder op het dressoir. Het erfstuk, dat

mijn vader kreeg uit handen van mijn oudtante voor bewezen

diensten, hebben mijn ouders met liefde bewaard.

Mijn oudoom ken ik vooral met een hoed op en een sigaar in

de mond. Het is een statige man en zijn haarkleur is licht.

Deze oom van mijn vader is een aardige, maar door zijn

functie en leeftijd, voor mij onbereikbare man, die het altijd
Leo en Zus
druk heeft. Bezig met belangrijke zaken die ik niet begrijp. Manders, 1940.

Ome Lei en tante Zus hebben twee dochters. Ze zijn een

stuk ouder zijn dan ik. Als ik naar de kleuterschool ga, gaat

de jongste, Desi al naar de vierde klas. Zij krijgt door haar

ouders de taak van kindermeisje toebedeeld en ze moet mij 1937

elke dag veilig op de meisjesschool aan de Tegelseweg Kruispunt Sloot-Antoniusstraat

afleveren. Voordat ze de deur uitgaat, stopt ze altijd een paar

suikerklontjes in haar zak voor het paard van de melkboer dat

we onderweg naar school tegenkomen. Ze is helemaal gek

van paarden. Vandaar misschien wel haar eigen paardenstaart.

Iets waarom ik haar benijd. Die dikke, blonde manen zo

achter op haar hoofd.

-144- -145-