Page 159 - Luchtbrug naar het Verleden

National -vervolg-

Als we een paar uren later het gebouw met een volle tas en dezelfde,

maar nu aangesneden en reeds half verorberde appeltaart, verlaten, is

het al donker buiten. Het toeval wilde dat ik met een winnende rij

getallen, onze eigen taart weer in ontvangst mocht nemen.

Op een winteravond midden jaren 60, organiseert het tijdschrift Libelle

een modeshow in dezelfde zaal, waar we een paar jaren eerder

gespannen gebogen over onze kienkaarten zaten. Mijn moeder heeft

drie entreekaarten voor de show kunnen bemachtigen en nu mogen

mijn vriendinnetje en ik mee. Zelf zijn we niet verder gekomen dat het

naaien van een paar gammele poppenkleedjes en deze spannende,

mondaine wereld van mode en mannequins is wel even heel andere

koek.

De stoelen staan in rijen naast elkaar opgesteld met het gezicht naar de

loopplank. Die strekt zich vanaf de bühne en op dezelfde hoogte een

heel eind de zaal in. Zo meteen verschijnen daar de mannequins met de

klinkende namen Claire, Nina en Yvette, gekleed in de nieuwste mode.

Een bekende televisiepresentatrice neemt de microfoon in de hand en

gaat met een stapeltje kaartjes in de hoek van het podium staan. Haar

omfloerste stem echoot: “En hier ziet u Claire in een snoezig, zachtgeel Kaart uit 1961

deux-pieces van mohair. Ideaal om te dragen voor een after tea.” Ze

begeleidt haar woorden telkens met een zoetsappige, samenzweerderige

glimlach naar het model. Alsof ze zich zo met dédain willen

onderscheiden van de vrouwen beneden hun. Mijn vriendinnetje en ik

deert het niet want we komen ogen tekort.

Voor deze bijzondere gelegenheid trakteert mijn moeder ons op een

glaasje advocaat met slagroom.

-158- -159-