Page 154 - Luchtbrug naar het Verleden

National

Het geroezemoes en het geluid van kinderstemmen komt ons op de trap

al tegemoet. De brede trap voert naar een overloop met aan de

linkerkant de deur die toegang geeft tot de grote zaal. We hebben ons

moeten haasten en zijn aan de late kant. Langs een wirwar aan houten

stoelen banen we ons een weg door de drukte en dan is het even hollen

om de op dat moment nog lege plaatsen vooraan links, vlakbij het

podium te bemachtigen. De tafels zijn voor deze middag in lange rijen

aan elkaar geschoven. Mijn broertje, mijn moeder en ik installeren ons

met de rug tegen de muur zodat we een goed zicht hebben op het

speelgoed en snoepgoed, dat naast en boven ons in groepen ligt

opgestapeld. Het lijken wel zorgvuldig gerangschikte stillevens maar

deze ordening is enkel functioneel, bedoeld voor telkens een nieuwe

kienronde.

Het is eind december en het is woensdagmiddag. Elk jaar rond deze

tijd, in de kerstvakantie, organiseert het Katholieke Vrouwengilde een

kienwedstrijd in het National voor de kinderen van haar leden. Mijn

moeder is al jarenlang trouw lid en ze ziet veel voor haar bekende De “Grote Zaal’ op de eerste verdieping.

gezichten. Met een praatje hier en een zwaai met de hand daar, voelt ze

zich er als een vis in het water.

Op het podium zijn een paar vrouwen achter een lange tafel druk in de

weer om alles voor het kienspel in gereedheid te brengen en kaarten te

verkopen. De bijna nog ovenwarme appeltaart die mijn moeder als

kienprijs thuis heeft gebakken, is door hen al opgetogen in ontvangst

genomen. Als iedereen binnen is gaan de deuren dicht en verstomt het

lawaai met een paar tikken tegen de microfoon.

-154- -155-