Page 136 - Luchtbrug naar het Verleden

In de Ban van de TV -vervolg-

Dat onze televisie een grote trekpleister vormt, verklapt een

fotootje, genomen zomaar op een woensdagmiddag begin

jaren zestig. Onze huiskamer zit vol met kinderen. Ze lijken

lukraak van de straat geplukt en per abuis in onze kamer te

zijn beland. De samenstelling van de groep kenmerkt

namelijk een grote toevalligheid. Een zoete inval op

klaarlichte dag. Ook nu weer een kruisbestuiving van

vriendjes en vriendinnetjes, neefjes en nichtjes, buurtgenootjes

en kinderen die ik niet ken. We zitten met z’n allen op een

kluitje vóór het toestel in een krap bemeten ruimte. Onze

ogen zijn aan het oplichtende beeldscherm gekluisterd. Deze

keer staat de televisie in de achterkamer. De porte-

briséedeuren naar de voorkamer zijn gesloten want er wordt

een zichtbaar onderscheid gemaakt tussen de wereld van de

volwassene en die van het kind.

Geen van het dozijn kinderen op de foto heeft klaar-

blijkelijk in de gaten dat hij wordt gekiekt. Ze zitten of

hangen schouder aan schouder of op elkaars schoot tegen

elkaar gedrukt. Zich niet bewust van wie er toevallig naast

hen zit. Het is een kluwen van lichamen, die als in een warme

symbiose in elkaar op lijkt te gaan. De foto is enigszins

onscherp maar de gezichten spreken boekdelen.
1965 -TV kijken bij de schrijfster thuis.

-136- -137-