Page 63 - 't Sportje
P. 63
Tot mijn grote verrassing mag ik me al na enkele weken bij de gevorderden voegen. Zo bakenen we met onze eigen zender ons terrein af. Radio Luxemburg heeft, als de
Mijn A-diploma ligt thuis in de la. Nu zijn we aan het oefenen voor de volgende stap: ontvangst goed is, meestal onze voorkeur.
diploma B. Met duiken in het diepe, tien meter onder water zwemmen, een minuut Naast ons heeft zich een groepje jongens van de jongensschool verzameld. Ze loeren
watertrappelen met mijn handen boven het hoofd en ook nog eens die moeilijke naar ons met steelse blikken en met een half oor proberen ze mee te luisteren naar
borstcrawl, lijkt het B-diploma voor mij geen echt haalbare kaart. De haak namelijk, onze verhalen. De grootste lefgozer durft zelfs een gesprekje met ons aan te knopen
die de badmeester als Neptunes hanteerde en ons van de ondergang kan redden, ligt of daagt ons uit voor een spel met de bal. We gaan er niet op in maar grinniken
nu onaangeroerd langs de rand van het bad. Hooguit bij een onverwachte schaapachtig terug. Het blijft bij wat speels heen en weer gelonk en dat is al spannend
paniekaanval wordt hij nog tevoorschijn gehaald. Ons groepje schaart zich achter het genoeg.
eerste startblok. Ik ben de zesde in de rij. Het enge, diepe water schemert voor mijn Als onze badpakken zijn opgedroogd en de hitte te zeer bezit van ons neemt, gaan we
ogen. Ik hoor de briesende stem van Pietje die één van de meisjes vóór mij, die met een ijsje halen bij het kraampje van de familie Kempen. Daar is het een gedrang van
een keiharde buiklanding op het water terecht is gekomen, ten overstaan van ons hele natte badpakken, warme lijven en blote voeten …
groepje de oren wast. “Zo moet het dus niet,” gaat hij tegen haar te keer. “Opschieten,” klinkt het door het bad. Verschrikt kijk ik in de donkere ogen van
Mijn ogen dwalen naar de grote ramen rechts van mij. Buiten schijnt de zon en in het Pietje. Het is mijn beurt….
schijnsel van het licht zie ik het blauwe, rustig kabbelende water van het buitenbad, Mijn redding komt uit een onverwachte hoek. Een bezoekje aan mijn opa en oma aan
dat op sommige plaatsen wordt doorkliefd door een bejaarde man of vrouw. Zij de overkant van de straat heeft verstrekkende gevolgen. Op weg naar huis maak ik
hebben er op dat moment van de dag de tijd voor. In mijn hoofd klinkt de vrolijke een smak en beland ik languit op de stoep. “Die arm is gebroken,” vertelt de dokter in
melodie van Cliff Richard die ik vanmorgen bij ons thuis op de radio heb gehoord: het ziekenhuis. Hij kijkt mij en mijn vader meewarig aan. Ook al schreeuw ik het op
“We’re all going on a summer holiday” galmt zijn stem door de overvolle dat moment uit van de pijn, zijn woorden klinken als muziek in mijn oren. Een stevig
fietsenstalling en de warme kleedhokjes. Het is eindelijk vakantie. Lachend en gipsverband maakt duidelijk dat het menens is. Het is twee weken voordat ik op moet
pratend zoeken mijn vriendinnetje en ik een leeg hokje om ons van onze voor mijn zwemdiploma B.
zomerkleding te ontdoen. Het badpak hebben we thuis al aan gedaan. Daarna eerst Het blijft de missing link in mijn zwemcarrière, die met deze val vroegtijdig wordt
snel een gunstig plekje tussen de hoge wilgen op de ligwei bemachtigen en onze beëindigd. Ik lig er niet wakker van. Integendeel, vanaf die dag slaap ik weer als een
badhanddoeken uitspreiden. We kunnen niet wachten om het verkwikkende water in roos. Tegen de tijd dat mijn arm is hersteld begint de zomervakantie. Het schooljaar
te duiken. daarna is een andere klas aan de beurt voor zwemles.
Het bad is overvol en het is flink uitkijken geblazen om niet door een enthousiaste Het gips heb ik nog lang bewaard. Als teken van een roemloos, maar dankbaar einde.
onverlaat, die vanaf de rand het water induikt, verpletterd te worden. Schaterend en
drijfnat, maar ook moe van de vele baantjes die we samen door het water hebben
getrokken zoeken we nu ons heil in de felle zon. Om ons heen is het in de tussentijd
drukker geworden. Andere meisjes van school hebben zich bij ons gevoegd en één Annemie Holla is de schrijfster van diverse prachtige verhalen.
van hen heeft zelfs een transistorradio bij zich. Zie: www.roermondsepoort.nl / menukeuze
-62- -63-
Mijn A-diploma ligt thuis in de la. Nu zijn we aan het oefenen voor de volgende stap: ontvangst goed is, meestal onze voorkeur.
diploma B. Met duiken in het diepe, tien meter onder water zwemmen, een minuut Naast ons heeft zich een groepje jongens van de jongensschool verzameld. Ze loeren
watertrappelen met mijn handen boven het hoofd en ook nog eens die moeilijke naar ons met steelse blikken en met een half oor proberen ze mee te luisteren naar
borstcrawl, lijkt het B-diploma voor mij geen echt haalbare kaart. De haak namelijk, onze verhalen. De grootste lefgozer durft zelfs een gesprekje met ons aan te knopen
die de badmeester als Neptunes hanteerde en ons van de ondergang kan redden, ligt of daagt ons uit voor een spel met de bal. We gaan er niet op in maar grinniken
nu onaangeroerd langs de rand van het bad. Hooguit bij een onverwachte schaapachtig terug. Het blijft bij wat speels heen en weer gelonk en dat is al spannend
paniekaanval wordt hij nog tevoorschijn gehaald. Ons groepje schaart zich achter het genoeg.
eerste startblok. Ik ben de zesde in de rij. Het enge, diepe water schemert voor mijn Als onze badpakken zijn opgedroogd en de hitte te zeer bezit van ons neemt, gaan we
ogen. Ik hoor de briesende stem van Pietje die één van de meisjes vóór mij, die met een ijsje halen bij het kraampje van de familie Kempen. Daar is het een gedrang van
een keiharde buiklanding op het water terecht is gekomen, ten overstaan van ons hele natte badpakken, warme lijven en blote voeten …
groepje de oren wast. “Zo moet het dus niet,” gaat hij tegen haar te keer. “Opschieten,” klinkt het door het bad. Verschrikt kijk ik in de donkere ogen van
Mijn ogen dwalen naar de grote ramen rechts van mij. Buiten schijnt de zon en in het Pietje. Het is mijn beurt….
schijnsel van het licht zie ik het blauwe, rustig kabbelende water van het buitenbad, Mijn redding komt uit een onverwachte hoek. Een bezoekje aan mijn opa en oma aan
dat op sommige plaatsen wordt doorkliefd door een bejaarde man of vrouw. Zij de overkant van de straat heeft verstrekkende gevolgen. Op weg naar huis maak ik
hebben er op dat moment van de dag de tijd voor. In mijn hoofd klinkt de vrolijke een smak en beland ik languit op de stoep. “Die arm is gebroken,” vertelt de dokter in
melodie van Cliff Richard die ik vanmorgen bij ons thuis op de radio heb gehoord: het ziekenhuis. Hij kijkt mij en mijn vader meewarig aan. Ook al schreeuw ik het op
“We’re all going on a summer holiday” galmt zijn stem door de overvolle dat moment uit van de pijn, zijn woorden klinken als muziek in mijn oren. Een stevig
fietsenstalling en de warme kleedhokjes. Het is eindelijk vakantie. Lachend en gipsverband maakt duidelijk dat het menens is. Het is twee weken voordat ik op moet
pratend zoeken mijn vriendinnetje en ik een leeg hokje om ons van onze voor mijn zwemdiploma B.
zomerkleding te ontdoen. Het badpak hebben we thuis al aan gedaan. Daarna eerst Het blijft de missing link in mijn zwemcarrière, die met deze val vroegtijdig wordt
snel een gunstig plekje tussen de hoge wilgen op de ligwei bemachtigen en onze beëindigd. Ik lig er niet wakker van. Integendeel, vanaf die dag slaap ik weer als een
badhanddoeken uitspreiden. We kunnen niet wachten om het verkwikkende water in roos. Tegen de tijd dat mijn arm is hersteld begint de zomervakantie. Het schooljaar
te duiken. daarna is een andere klas aan de beurt voor zwemles.
Het bad is overvol en het is flink uitkijken geblazen om niet door een enthousiaste Het gips heb ik nog lang bewaard. Als teken van een roemloos, maar dankbaar einde.
onverlaat, die vanaf de rand het water induikt, verpletterd te worden. Schaterend en
drijfnat, maar ook moe van de vele baantjes die we samen door het water hebben
getrokken zoeken we nu ons heil in de felle zon. Om ons heen is het in de tussentijd
drukker geworden. Andere meisjes van school hebben zich bij ons gevoegd en één Annemie Holla is de schrijfster van diverse prachtige verhalen.
van hen heeft zelfs een transistorradio bij zich. Zie: www.roermondsepoort.nl / menukeuze
-62- -63-
