Page 60 - 't Sportje

In de hal is voor ons een looproute uitgestippeld. Als makke schapen lopen we rechts
Ons Waterloo
door Annemie Holla
Iedere dinsdag, de dag voordat het weer zover is, voel ik die afschuwelijke steen in
mijn maag. De beelden van het griezelig diepe water dat onheilspellend tegen de rand
klotst, de indringende geur van chloor en de bullebak van een zwemleraar spoken
door mijn hoofd. De wekelijks terugkerende zwemles op school is een foltering.
Ik kan er niet van slapen en waarschijnlijk veel klasgenootjes evenmin. Al komen ze
daar niet altijd eerlijk voor uit. De meesten houden zich stoer en laten zich de
bulderende stem en kleinerende opmerkingen van onze zwemmeester niet aangaan.
Hij lijkt er een duivels genoegen in te scheppen om zijn stoom op ons af te blazen en
ons angstig en bibberend in zijn ijzeren greep te houden. Zijn korte, oer-Hollandse
naam Piet is een begrip voor alle kinderen die ooit in het Sportfondsenbad in Venlo-
Zuid op zwemles zijn geweest. Zoals we de naam van het bad hebben veranderd in
het Sportje, zo hebben we, om de druk enigszins te verlichten, zijn naam omgedoopt
tot de koosnaam Pietje. Hele generaties schoolkinderen hebben echter onder zijn
regime gesidderd.
Vanuit de lagere school aan de Pastoor Op Heijstraat lopen we in ganzenpas met de
hele klas naar het Sportfondsenbad aan de Walstraat. Zodra we de Tegelseweg bij
drogisterij Perey zijn overgestoken en we de speelplaats van de oude meisjesschool
zijn gepasseerd, duikt het markante badgebouw aan het einde van de straat op. Van
veraf heeft het iets weg van een Chinese pagode doordat de schuine daken in
drievoud evenredig over de bovenkant zijn verdeeld. De trappen naar de ingang
hebben een overkapping. Het is de plek waar we moeten wachten als de zwemles is
afgelopen. De muurtjes aan beide kanten bieden een zitplaats. Links naast de ingang
zijn de raampjes van het binnenbad te zien.
De vijftig meters tot het badhuis, die ons nog resten zijn geplaveid met angst en
onbehagen. Een hellegang zonder ontsnappingsclausule. Ik druk mijn rechterhand, die
in de hand van mijn vriendinnetje rust, iets steviger in die van haar. Een gebaar dat ze
met een wederdruk bevestigt. Vriendinnen begrijpen elkaar.
-60-
langs de kassa linea recta naar de gang met de kleedhokjes. Mijn klasgenootjes
verdwijnen één voor één achter de klapdeurtjes. De geur van chloor en natte lijven
dringt mijn neusgaten binnen. Opgesloten in mijn veilige cel begin ik met het
uitpakken van de zwemtas. Een soort van waterdichte zak, bij elkaar gehouden door
een koord dat door geringde gaatjes is gesnoerd. Speciaal voor zwemles. Met grote
tegenzin ga ik op zoek naar het badpak dat mijn moeder onlangs heeft versteld. Ik ben
flink in de groei en aangezien de rekbaarheid van mijn badpak zijn grenzen heeft
bereikt, is mijn moeder zo vindingrijk geweest om de schouderbandjes door te
knippen en er aan beide kanten met naald en draad brede, zwarte elastiek tussen te
zetten. Gelukkig hoef ik me er niet voor te schamen want de kwaliteit van de
badpakken van mijn klasgenootjes heeft evengoed niet veel om het lijf. Behalve dan
van die twee fanatiekelingen in onze klas die lid zijn van zwemvereniging Mosa. Die
verschijnen elk half jaar in het nieuwste, sportieve exemplaar. Zo stelen ze iedere
week met hun vanzelfsprekende zwemkunsten de show en zijn ze het lievelingetje
van de badmeester. Ik wurm me in mijn badpak en hang mijn kleding aan de ijzeren
haak.
Eenmaal uit het kleedhok begeeft iedereen zich over de glibberige tegelvloer naar de
douches aan de kant van het diepe. Douchen is verplicht en het is zeker geen pretje.
Het ijskoude kraanwater spoelt de behaaglijke, tropische warmte van de kleedhokjes
op slag van ons af. Rillend en klappertandend zoeken we gedisciplineerd de plek op
die het stadium van onze vorderingen aangeeft. Er zijn drie categorieën: het ondiepe,
voor de beginners, het diepe, voor de gevorderden en het tussenstadium bij de ketting
in het midden, voor de twijfelgevallen. De losjes in het water hangende ketting is een
magische grens.
Het groepje in het ondiepe wordt door de klas vol medelijden bekeken. Ze staan
onder de hoede van een al even strenge badjuf en het wil maar niet lukken met dat
drijven, met of zonder houten plankje. Ook bij de rugslag gaan ze nog voortdurend
kopje onder zodat de juf hen ongeduldig en hardhandig bij de voeten pakt en hun
benen stevig in de vorm van een groot Wiebertje duwt. Dat houdt ze net zo lang vol
tot de ongelukkigen zelf in staat zijn om hun knieën boven het wateroppervlak uit te
laten komen.
-61-