Page 170 - National
P. 170
Venlo kump aan ziene naam door loo en ven tesaam. Van water en van bös. Refrein:
Ein stad, die greuide met d’n tièd, jao, det is ieuwig spièt, want weg is alle rös! Och, Venlo, doot mich nog ens schinke……
De huurs steeds minder Venloos plat, van alles wuurt gejat. Det is um beej te kriète.
Steeds mièr laupe d’r verlaore rônd, en det is neet gezônd! Wae kinse det verwiète? Vruuger waas d’r maar éin brok, maar och waat woort ’t drök.
Now zien d’r alweer dreej.
Refrein: Nieje waeg kwame klaor en brachte miër gevaor. Weej jage ôs veurbeej.
Och, Venlo, doot mich nog ens schinke Wao is d’n tièd van paerd en ker, met paerdekeutels her en der en hoefgekletter op
Det moeis oèt lang vervlaogen tièd. de keie?
Dich luuëts mich dreuvig altièd dinke: Venlo Lied Daen tièd, dae is d’r now neet miër, det duit mich hiel erg ziër. Unne and’re wind
Die stad van vruuger zien we kwièt! kwaam weie.
Wae kinde neet dae moeie zaal? Dae hoot ’t Nationaal. Dao woort zoë fijn gedans. Refrein:
Och, Venlo, doot mich nog ens schinke……
En in die nette leuke tent kreeg minnig jonge vent zien groëte laeveskans.
En met ein weinig zôndaagsgeld en zônder zwaor geweld kôs me toen hiel vreej stappe. Venlo lied:
De minse ware toen hiel blië, maar gekiërd is ’t getiej! Waorum kin ik neet snappe! Tekst: Hay Christis (†)
Samenzang met: Venloos mannenkoor de Meulezegers (met toestemming)
-170- -171-
