Een eindeloos schijnende rit over stukgeschoten wegen, langs mijnenvelden, puinhopen, uitgebrandde tanks en veel soldatengraven brengt ons eindelijk aan de rand van de stad. Mijn God, dit is geen weerzien, dit is een lijkschouwing. Zoals de familieleden van een verongelukte soms hun dierbare alleen herkennen aan een halsketting, een rozenkrans, zo herken ik mijn vaderstad slechts aan de torens van haar stadhuis.

Aldus bekijkt W. van der Randen door een poëtische bril de enorme ellende die Venlo in de oorlogstijd ondergaan heeft.

Ik vind het een zéér aangrijpend verhaal en ik kan iedereen aanraden zijn bijdrage even te lezen.

Klik hier om naar zijn bijdrage te gaan!